کفش طبی چه نوع کفشی است

کفش طبی

استفاده از کفش  نه بخاطر پوشش دادن به پا (پایپوش) بلکه استفاده از آن برای برطرف کردن مشکلات آن و جلوگیری از ایجاد انواع نارسائی های جسمی و روحی باید صورت گیرد و در این راستا انتخاب یک کفش مناسب  و طبی مهمترین عامل می باشد.

کفش طبی چه نوع کفشی است؟

جنس مناسب،ساختار آناتومیک قالب کفش، کفی آناتومیک و راحت و پاشنه استاندارد از ویژگی  های اولیه یک کفش طبی متداول است .

ولی باید توجه داشت که کفشی که همه موارد فوق را داشته باشد از لحاظ عنوان ،کفش راحتی است نه طبی و هنوز باید خصوصیات دیگری به آن اضافه کرد.

چرا که کاربرد اصطلاح طبی در یک وسیله مصرفی نشانگر خصوصیات درمانی یا کمک درمانی آن وسیله می باشد و این ویژگی های منحصر بفرد باید توسط عامل  یا عواملی به کفش اضافه شده و کاربردهای درمانی آنرا افزایش دهد.

موارد زیر در طراحی و ساخت تمامی کفش های راحتی یا طبی باید رعایت شود:

1. Outsole :: زیره نسبتا نرم ترجیحا از جنس پولی اورتان   با ارتفاع پاشنه 3 سانتی متر.
2. Insole :: کفی کفش باید دو یا چند لایه بوده و از مجموع  آنتی شوک ، هیل پد و پد متاتارسال به منظور راحتی پاشنه و تعادل نیروی وارد شونده بر پا استفاده شود.

کفی یکی از مهمترین قسمت های کفش های طبی بوده و در موارد خاص باید نوع و شکل آن(متناسب با ساختار پای افراد)   توسط یک ارتوپد و متخصص مشخص شده و ساخته شود.

کفی کفش طبی  باید قابل تعویض باشد.

کفی طبی مناسب همچنین از ایجاد بیماری خار پاشنه جلوگیری می کند .

3. Heel Counter :: قسمت پشت پا و بالای پاشنه از قسمت هایی است با توجه به شکل حرکت پا و تماس هایی که با کفش پیدا میکند در معرض کبودی و سایش بوده و باید ازجنس نرم(برای قسمت داخلی) و محکم( برای قسمت بیرونی) استفاده شود. 

4. Toe Box :: یکی از مهمترین قسمت های کفش جایی ست که باید فضای کافی برای حرکت انگشتان وجود داشته باشد چرا که در غیر اینصورت بیماری هایی از قبیل انحراف انگشتان ،هالوکس والگوس،Bunion  و میخچه ایجاد می شود.

مهمترین اثر این قسمت برای پاهای بیماران دیابتی بوده و کفش های طبی مخصوص برای این بیماران باید فضایی مضاعف از کفش های طبی معمولی داشته باشد تا از بروز هر نوع تماس و زخم جلوگیری شود.

5. به منظور جلوگیری از ایجاد کبودی،تاول و یا زخم، قسمت داخلی کفش و به اصطلاح دیواره های داخلی باید عاری از هرنوع برآمدگی ناشی از پروسه تولید کفش باشد.

6. گردش هوا در داخل کفش به منظور کاهش تعرق و جلوگیری از ایجاد  مولد های بو و حساسیت از مواردی است که در طراحی ساختاری و فنی کفش های طبی باید رعایت شود.

کفش های طبی به دو گروه تقسیم می شوند:

1-   کفش های طبی کلینیکی- ارتوپدی

این نوع کفش ها با توجه به شکل خاص  پا،مشکلات پاشنه پا، مچ و یا ساق پا ، قطع عضو های ناشی از بیماری دیابت و حوادث متفرقه و در کل برای بیماری ها و  نارسائی های فیزیکی پا در مراکز ارتوپدی و کلینیک ها طی مراحل مختلف ارزیابی، اندازه گیری و طراحی شده و جهت ساخت به واحد های تولیدی معتبر معرفی می شوند.

این نوع کفش ها معمولا سفارشی ساخته شده  و تمامی قسمت های آن از قبیل جنس بکار رفته،کفی و طرح طبق نسخه پزشک یا متخصصین فنی،ارتوپدی می باشد.

نحوه راه رفتن بیمار، وضعیت جسمانی، قد  ، وزن  ، میزان نیروهای وارد شده بر پا ،قدرت پاها و سایر موارد فیزیکی در مراحل ساخت این نوع کفش های بطور دقیق بررسی می شود.

برخی از این کفش ها(با توجه به مشکل و نیاز بیمار ) با ایجاد اندکی تغییرات در رویه و کفی کفش های طبی آناتومیک تهیه شده و نیاز به طراحی های کلی و زمان بر نیست.

2 . کفش های طبی آناتومیک

ارتباط خاص کارکردی بین قلب ،پا و مغز و نقش کلیدی پا به عنوان سیستم حرکتی بدن باعث شده تا توجه ویژه ای برای سلامت پا و کفش های استفاده شده در طول روز شود.

علاوه بر موارد فنی و ساختاری رعایت شده در کفش های طبی-راحتی ،ویژگی هایی  در برخی موارد ابتکاری و خلاقانه که با مشورت و نظارت متخصصین ارتوپدی صورت می گیرد باعث می شود تا مرز بین کفش های راحتی و طبی مشخص شده و سلامت مصرف کنندگان افزایش یافته و باعث باز شدن باب جدیدی در تعریف کفش های طبی شود:

-         خواص آنتی باکتریالی که طی پروسه کاملا علمی بر روی رویه و داخل کفش اضافه می شود یکی از این مشخصه ها می باشد.

مواد نانو سیلوری که در طی این فرآیند وارد کفش می شود با ایجاد یک فضای امن  که اصطلاحا Clean Place گفته می شود در داخل کفش از ورود باکتری های مولد بو و حساسیت جلوگیری کرده و به مرور ضمن کمک به التیام موارد مذکور ، سلامت و بهداشت عمومی پا را نیز افزایش می دهد.

-         استفاده از چرم بدون کروم نیز از دیگر مشخصه هایی است که لازمه کفش های طبی است.

کروم یک عنصر سمی در طبیعت بوده و در فرآیند تولید چرم یکی از اجزای اصلی به شمار می رود . چرم های معمولی همه دارای کروم بوده و با استفاده مکرر از کفش های چرمی مقداری از کروم جذب بدن شده و این مقدار کروم(هرچند ناچیز) به همراه سایر آلودگی های محیطی مثل آلودگی هوا،آلودگی های ناشی از مواد غذایی و غیره در دراز مدت باعث تضعیف سیستم ایمنی بدن می شود.

والبته افرادی که به Potassium Dichromate حساسیت دارند باید از کفش های بدون کروم استفاده کنند.

استفاده از چرم های بدون کروم اقدام مهمی است برای کمک به حفظ محیط زیست،بدلیل اینکه کروم موجود در پسماندهای ناشی از مراحل تولید چرم که وارد طبیعت می شوند از مهمترین عوامل آلاینده محیط زیست می باشد .